من همان دخترک لوس ته تغاری‌ام

نه خسته شده ام نه پشمان و نه هیچ چیز دیگری ! تنها و تنها دل دخترانه‌ام با خیلی چیزهای که باید کنار بیاید نمی‌آید. من هنوز خودم را آن دخترک لوس ته تغاری بابا و مامان می‌دانم که دل دل می‌کنم اسم‌م را با پسوند و پیشوند‌های مخصوص خودشان صدای‌م کنند و من بی‌قرار بشم برای جانم گفتن و دویدن سمت‌شان ؛ هنوز دلم می‌خواهد وقتی دنیا برایم تمام می‌شود سرم را روی سینه تمام دنیایم، مادرم بگذارم و های های اشک بریزم  تا آرام بگیرم. هنوز اول شخص و آخر شخص دنیایم مادر هست ، هنوز وابسته ام به نظرش ، به نگاهش ، صدایش ، گرمی وجودش ، آرامش حضورش ، به خنده هایش ، لحن صدایش ، به بویش  ؛ اصلا وابسته ام به تمام بودنش در لحظه لحظه لحظاتم ...
نه خسته شده ام نه پشمان و نه هیچ چیز دیگری ...

بهترین بابای دنیا

کنار هم نشستیم و سریال می‌بینیم

" مرد به محض دیدن گریه‌های زنش طاقت نمیاره و دلش نرم می‌شه "

مامان غرق در خاطرات خودش زیر لب آروم می‌گه:

- مرد اونیکه تحمل دیدن اشک زنش حتی برای چند لحظه هم نداشته باشه

حرفش تموم نشده میگم :

- مثل بابا ...

چشمای قشنگ‌ش برق می‌زنه و می‌گه :

مثل بابات ...

بعد مثل همیشه و همیشه می‌گه :

 " بابات یه دونه بود "

 مثل همیشه به روی لب تائید می‎کنم و درون دل حسرت ...