وزن خوشبختی من

ساعت 9:25 شب

ظرف های مهمانی دیشب هنوز درون ماشین ظرفشویی جا خوش کرده اند 

خانه مثل همیشه مرتب و تمیز ،گویی مهمانی در راه داریم

بوی عطر کیک دارچینی که دیگر کم کم اماده می شود تمام فضای خانه کوچکمان را پر کرده

صدای قل قل آب جوش که خودش را به در و دیوار کتری می زند هواسم را پرت خودش می کند

گاهی به غذاهای درون یخچال که از مهمانی دیشب مانده است فکر می کنم و خیالم از بابت شامی که اماده است راحت است

تلوزیون مثل همیشه که تنها هستم خاموش و ساکت کنار من نشسته است

صفحه گوشی روشن می شود : خانومی تو راهم ، خرید نداری ؟

من اما اینجا گوشه کاناپه نشسته ام و به تمام این 5 ماهی که چطور گذشت فکر می کنم

نفس عمیقی می کشم ، زیر لبم زمزمه می کنم :

زندگی، رسم پذیرایی از تقدیر است

وزن خوشبختی من، وزن رضایتمندی‌ست

 حالم خوب است

همین

 

 

زندگی همین لبخند توست

دلت گرفته است نه از یک چیز و یک نفر ، هزاران علت داری برای خودت که حالت با هر علت بدتر و بدتر می‌شود و اشکی که تو را نه روز و نه حتی وقت خواب تنهایت نمی‌گذارد ، گاهی فکر می‌کنی قسم خورده است که تنهایت نگذارد. با این همه حرف و ناراحتی اگر درون گرا باشی و معتقد به اینکه حرف دل جایش درون دل است ، ذره ذره آب شدنت را زندگی می‌کنی ...
می‌دانم که تنها تو حریفم می‌شوی، آن هم درست در لحظه‌های که دیگر در آستانه تحمل و صبرم قرار گرفته‌ام ، به موقع است توجه‌ات ، انگار از چشمان‌م خوانده‌ای که درست همین الان باید مرا مجبور کنی به این‌که حرف بزنم حتی شده یک کلمه ، حتی اگر بهانه پشت بهانه بیاورم ، تو دیگر امانم ندهی و تنها حرف زدنم تو راضی کند.

دستان‌م را گرفته‌ای و نگاه‌ت را پنهان که من راحت بگویم که تو راحت بشنوی ، که من راحت اشک بریزم که تو راحت ...

دل‌م را به زبان‌م سپرده‌ام و پشت سر هم می‌گوئیم ،انقدر که گاهی نفس‌م می‌گیرد ،گاهی بغض امان‌م نمی‌دهد ، حواس‌م به حالت نیست فقط می‌گویم و می‌روم تا جایی که تنها سکوت می‌ماند و چشمانی خیس و این یعنی حالا نوبت توست ...

دستان‌م را محکم فشار می‌دهی و اولین حرفی که می‍زنی آرامم می ‌کند: حق با توست ...

 برایم هر آنچه باید را می‌گویی ، هر آنچه می‌دانی مرا آرام می‌کند ، هر انچه که من نیاز دارم به شنیدنش ...

 نگاه‌م را بالا می‌آوری ،  با دستانت لبخند می‌کشی روی صورت‌م ، می‌گویی من هر کاری می‌کنم تنها برای داشتن همین لبخند ؛ چشمان‌م خیس است اما ناخودآگاه لبخند می‌زنم به تمام مهربانیت و مثل همیشه همان جمله معروف را می‌شنوم : بخند که خنده گل زیباست

حال‌م خوب است ...

نوش جان

زندگی جیره مختصریست

مثل یک فنجان چای!

که کنارش عشق است.

مثل یک حبه قند.

زندگی را با عشق نوش جان باید کرد

سهراب سپهری

خدای دوم

یک پیرزن نقلی 80 ساله با دستان و صورتی که پر از خط و نشان روزگار شده که همین خط و نشان ها او را مهربان و دوست داشتنی‌تر کرده است. اکثرا آرام و ساکت گوشه‌ای از اتاق می‌نشیند و تنها با انگشت اشاره‌اش گل‌های قالی را لمس می‌کند، همان گل‌های قالی که روز و روزگاری با همین دستانی که حالا چروک خورده و جانی ندارد خلق‌شان کرده. مادربزرگ گاه دست می‌زند و برای نوه‌ها و نتیجه‌های‌ش شعر می‌خواند، گاه شعر می‌خواند با صدای که این بار از سر بغض می‌لرزد

خداوندا زمانه مفلسم کرد   طلا بودم به مانند مسم کرد

عزیزم ، هر بار که حال روحی‌اش خوب باشد  و حوصله کند حرف‌های خوبی برای‌م می‌زند از همان‌ حرف‌هایی که هر کدام‌شان نکته کنکوری زندگی‌ایست. مثل حرفی که دیشب که کنارش نشسته بودم بهم گفت :
یادت باشه مرد خدای دوم زنِ، احترام مردت را داشته باش تا احترام‌ش کنن

پ.ن: به بهانه روز میلاد حضرت پدر مولامون امیرالمومنین ... تبریک ویژه به همسفر زندگیم ،باشد که زیر سایه امیر امیرالمومنین به هر آنچه خیر است برسد.