آدمى به سر، شناخته مى شود، یا لباس ؟ کشته اى را اگر بخواهند شناسایى کنند، به چهره اش مى نگرند یا به لباسى که پیش از رزم بر تن کرده است ؟ رویت را مخراش ! مویت را پریشان مکن زینب ! مبادا که لب به نفرین بگشایى و زمین و زمان را به هم بریزى و کائنات را کن فیکون کنى ! پ.ن : بخشی از کتاب « آفتاب در حجاب » به قلم سید مهدی شجاعی
اما اگر دشمن آنقدر پلید باشد که سرها را از بدن جدا کرده و برده باشد، چه باید کرد؟
اگر دشمن ، کهنه ترین پیراهن را هم به غنیمت برده باشد، چه باید کرد؟
لابد به دنبال علامتى ، نشانه اى ، انگشترى ، چیزى باید گشت .
اما
اگر پست ترین سپاهى دشمن در سیاهى شب ، به بهانه بردن انگشتر، انگشت را هم
بریده باشد و هر دو را با هم برده باشد، به چه علامت نشانه اى کشته خویش
را باز مى توان شناخت ؟
البته
نیاز به این علائم و نشانه ها مخصوص غریبه هاست نه براى زینبى که با بوى
حسین بزرگ شده است و رایحه جسم و جان حسین را از زوایاى قلب خود بهتر مى
شناسد .
تو را نیاز به نشانه و علامت نیست . که راه گم کرده ، علامت مى طلبد و ناشناس ، نشانه مى جوید .
تویى
که حضور حسین را در مدینه به یارى شامه ات مى فهمیدى ، تویى که هر بار
براى حسین دلتنگ مى شدى ، آینه قلبت را مى گشودى و جانت را به تصویر روشن
او التیام مى بخشیدى . تویى که خود، جان حسینى و بهترین نشانه براى یافتن
او، اکنون نیاز به نشانه و علامت ندارى . با چشم بسته هم مى توانى پیکر
حسین را در میان بیش از صد کشته ، بازشناسى . اما آنچه نمى توانى باور کنى
این است که از آن سرو آراسته ، این شاخه هاى شکسته باقى مانده باشد .
از آن قامت وارسته ، این تن درهم شکسته ، این اعضاى پراکنده و در خون نشسته .
تنها
تو نیستى که نمى توانى انى صحنه را باور کنى . پیامبر نیز که در میانه
میدان ایستاده است و اشک ، مثل باران بهارى از گونه هایش فرومى چکد، نمى
تواند بپذیرد که انى تن پاره پاره ؛ حسین او باشد. همان حسینى که او بر
سینه اش مى نشانده است و سراپایش را غرق بوسه مى کرده است
ظهور
ابر سیاه در آسمان صاف ، آتش گرفتن گونه هاى خورشید، برپا شدن طوفانى عظیم
به رنگ سرخ ، آنسان که چشم از دیدن چشم به عجز بیاید، برانگیخته شدن غبار
سیاه و فروباریدن خون ، این تکانهاى بى وقفه زمین ، این لرزش شانه هاى
آسمان ، همه از سر این کلامى است که تو اراده کردى و بر زبان نیاوردى :
((کاش آسمان به زمین بیاید و کاش کوهها تکه تکه شوند و بر دامن بیابانها فرو بریزند، کاش ...
اگر این ((کاش )) که
بر دل تو مى گذرد، بر زبان تو جارى شود، شیرازه جهان از هم مى گسلد و
ستونهاى آسمان فرو مى ریزد. اگر تو بخواهى ، خدا طومار زمین و آسمان را به
هم مى پیچد، اگر تو بگویى ، زمین تمام اهلش را در خویش مى بلعد، اگر تو
نفرین کنى ، خورشید جهان را شعله ور مى کند و کوهها را در آتش خویش مى
گدازد.
اما مکن ، مگو، مخواه زینب !
...
اتمام حجت کن ! فریاد بزن ، بگو که : ((و یحکم ! اما فیکم مسلم !))
واى بر شما! آیا در میان شما یک مسلمان نیست .
اما به آتش نفرینت دچارشان مکن
...
نه . نه ، شکوه نکن زینب ! با خدا شکوه نکن ! از خدا گلایه نکن . فقط سرت را بر روى شانه هاى آرام بخش خدا بگذار و هاى هاى گریه کن .
خودت
را فقط به خدا بسپار و از او کمک بخواه . خودت را در آغوش گرم خدا گم کن و
از خدا سیراب شو، اشباع شو، سرریز شو. آنچنان که بتوانى دست زیر پیکر پاره
پاره حسین بگیرى و او را از زمین بلند کنى و به خدا بگویى : ((خدا! این قربانى را از آل محمد قبول کن !))
پ.ن : متاسفانه بر خلاف میل باطنی مجبور شدم برای کوتاه تر شدن پست قسمت های از متن را حذف کنم ..... التماس دعا
