وزن خوشبختی من

ساعت 9:25 شب

ظرف های مهمانی دیشب هنوز درون ماشین ظرفشویی جا خوش کرده اند 

خانه مثل همیشه مرتب و تمیز ،گویی مهمانی در راه داریم

بوی عطر کیک دارچینی که دیگر کم کم اماده می شود تمام فضای خانه کوچکمان را پر کرده

صدای قل قل آب جوش که خودش را به در و دیوار کتری می زند هواسم را پرت خودش می کند

گاهی به غذاهای درون یخچال که از مهمانی دیشب مانده است فکر می کنم و خیالم از بابت شامی که اماده است راحت است

تلوزیون مثل همیشه که تنها هستم خاموش و ساکت کنار من نشسته است

صفحه گوشی روشن می شود : خانومی تو راهم ، خرید نداری ؟

من اما اینجا گوشه کاناپه نشسته ام و به تمام این 5 ماهی که چطور گذشت فکر می کنم

نفس عمیقی می کشم ، زیر لبم زمزمه می کنم :

زندگی، رسم پذیرایی از تقدیر است

وزن خوشبختی من، وزن رضایتمندی‌ست

 حالم خوب است

همین

 

 

زندگی همین لبخند توست

دلت گرفته است نه از یک چیز و یک نفر ، هزاران علت داری برای خودت که حالت با هر علت بدتر و بدتر می‌شود و اشکی که تو را نه روز و نه حتی وقت خواب تنهایت نمی‌گذارد ، گاهی فکر می‌کنی قسم خورده است که تنهایت نگذارد. با این همه حرف و ناراحتی اگر درون گرا باشی و معتقد به اینکه حرف دل جایش درون دل است ، ذره ذره آب شدنت را زندگی می‌کنی ...
می‌دانم که تنها تو حریفم می‌شوی، آن هم درست در لحظه‌های که دیگر در آستانه تحمل و صبرم قرار گرفته‌ام ، به موقع است توجه‌ات ، انگار از چشمان‌م خوانده‌ای که درست همین الان باید مرا مجبور کنی به این‌که حرف بزنم حتی شده یک کلمه ، حتی اگر بهانه پشت بهانه بیاورم ، تو دیگر امانم ندهی و تنها حرف زدنم تو راضی کند.

دستان‌م را گرفته‌ای و نگاه‌ت را پنهان که من راحت بگویم که تو راحت بشنوی ، که من راحت اشک بریزم که تو راحت ...

دل‌م را به زبان‌م سپرده‌ام و پشت سر هم می‌گوئیم ،انقدر که گاهی نفس‌م می‌گیرد ،گاهی بغض امان‌م نمی‌دهد ، حواس‌م به حالت نیست فقط می‌گویم و می‌روم تا جایی که تنها سکوت می‌ماند و چشمانی خیس و این یعنی حالا نوبت توست ...

دستان‌م را محکم فشار می‌دهی و اولین حرفی که می‍زنی آرامم می ‌کند: حق با توست ...

 برایم هر آنچه باید را می‌گویی ، هر آنچه می‌دانی مرا آرام می‌کند ، هر انچه که من نیاز دارم به شنیدنش ...

 نگاه‌م را بالا می‌آوری ،  با دستانت لبخند می‌کشی روی صورت‌م ، می‌گویی من هر کاری می‌کنم تنها برای داشتن همین لبخند ؛ چشمان‌م خیس است اما ناخودآگاه لبخند می‌زنم به تمام مهربانیت و مثل همیشه همان جمله معروف را می‌شنوم : بخند که خنده گل زیباست

حال‌م خوب است ...

برام هیچ حسی شبیه تو نیست،کنار تو درگیر آرامشم ...

یکی از ترس‌ها و شاید بهتر بگم نگرانی‌های همیشگی من از ازدواج دوری از خانواده‌ام و بخصوص مادرم بوده و الان که روز به روز به این لحظه نزدیک‌تر می‌شوم حال‌م بدتر و استرس‌م بیشتر می‌شود تا جائی‌که خیلی وقت‌ها گوشه‌ای کز می‌کنم و ....

شاید اگر دخترک لوس و شیطون خونه نبودم ، اگر ته تغاری نبودم ، شاید اگر به قول همه با افتخار راننده مادرم نبودم و تنها هدف من از یادگیری رانندگی راحتی مادرم نبود ، شاید اگر فارغ از همه این علت‌ها مادرم همه‌کسم، همه عشق‌م، تمام دنیا و بود و نبودم نبودند حال و روزم خیلی فرق می‌کرد ، آن وقت می‌شدم مثل خیلی دخترها که راحت با این قضیه کنار می‌آند ولی من هر کاری می کنم نمی‌شود که نمی‌شود‌

یادم نمی‌رود فروردین هم ماه در سفر کربلایم و بخصوص در لحظه سال تحویل چقدر بی تابانه اشک می‌ریختم. در یکی از بهترین مکان‌های عالم ،روبروی ایوان طلا نشسته بودم اما تنها و تنها دلم می‌خواست در کنار مادرم باشم؛ در تمام سفر کربلا حرف و دغدغه‌ام مادرم بود و مدام غصه‌دار این دوری بودم. بنده خدا مهربان همسرم که به حق بهترین همدم ، همراه و مرحم این لحظات بود؛ می‌دیدم از انجام هیچ کاری دریغ نمی‌کند تا من آرام‌تر بشوم ، بی شک تنها دلگرمی من برای آینده‌ام وجود ایشان است و بس.

هفته قبل در یک سفر 3 – 4 روزه با همسرم به چادگان اصفهان حال و روزم به نسبت سفرهای قبل بهتر بود ، شاید چون بیشتر سرگرم اشپزی ، خرید و ... بودم البته این‌بار سعی کرده بودم که این بی‌قراری را کمتر نشان بدهم ولی باز هم در راه بازگشت به تهران دیگر عنان از کف داده بودم ، وقتی همسر تابلوهای راهنمایی رانندگی که نشان از نزدیک و نزدیک‌تر شدن ما به تهران را می‌داد می‌خواندن من بلند می‌گفتم : تا آغوش مامان جانم انقدر کیلومتر و ته دلم ضعف این دیدار را داشتم.

نمی‌دانم! شاید و حتما خود خدا صبر این دوری و فراغ را می‌دهد اما با این حال وقتی از جانت دور می‌شوی بی شک ذره ذره جانت می‌رود ...

درک می‌کنم و دعا برای تمامی دخترانی که به واسطه امر خیر و مبارک ازدواج از کانون مهر و محبت و عشق خودشان ، مادرشان  صدها و گاها هزاران کیلومتر دور شده‌اند و مطمئن هستم خدا صبری جمیل در دلشان قرار داده است.

خدای دوم

یک پیرزن نقلی 80 ساله با دستان و صورتی که پر از خط و نشان روزگار شده که همین خط و نشان ها او را مهربان و دوست داشتنی‌تر کرده است. اکثرا آرام و ساکت گوشه‌ای از اتاق می‌نشیند و تنها با انگشت اشاره‌اش گل‌های قالی را لمس می‌کند، همان گل‌های قالی که روز و روزگاری با همین دستانی که حالا چروک خورده و جانی ندارد خلق‌شان کرده. مادربزرگ گاه دست می‌زند و برای نوه‌ها و نتیجه‌های‌ش شعر می‌خواند، گاه شعر می‌خواند با صدای که این بار از سر بغض می‌لرزد

خداوندا زمانه مفلسم کرد   طلا بودم به مانند مسم کرد

عزیزم ، هر بار که حال روحی‌اش خوب باشد  و حوصله کند حرف‌های خوبی برای‌م می‌زند از همان‌ حرف‌هایی که هر کدام‌شان نکته کنکوری زندگی‌ایست. مثل حرفی که دیشب که کنارش نشسته بودم بهم گفت :
یادت باشه مرد خدای دوم زنِ، احترام مردت را داشته باش تا احترام‌ش کنن

پ.ن: به بهانه روز میلاد حضرت پدر مولامون امیرالمومنین ... تبریک ویژه به همسفر زندگیم ،باشد که زیر سایه امیر امیرالمومنین به هر آنچه خیر است برسد.

بگو سیب :)

دیگر نیازی به سیب گفتن نیست
وقتی قرار است لحظه ای برای همیشه ثبت شود
حالا
زندگی در عکس هایم لبخند می زند
وقتی دستانم در دستان توست
و نگاهم ...