آوینـــار

... عشق و دوست داشتن در حد کمال

آوینـــار

... عشق و دوست داشتن در حد کمال

۳ مطلب در تیر ۱۳۹۲ ثبت شده است

بعد رفتن بابا خونه‌ارو باسازی کردیم ؛ حیاط انداختیم تو پذیرایی و باعث شد پذیرایی بزرگتر و حیاط کوچکتر بشود. می خواستیم حیاط باشد ، هر چند کوچک اما باشد دو علت داشت این اصرار بودنش : یکی آن‌که حیاط هر چقدر هم کوچک و نقلی باز هم خوب است و حال و هوای خودش را دارد بخصوص وقتی مامان دیگ‌های آش و نذری های امام حسین تو حیاط به پا می‌کنند. علت دیگرش این بود که حیاط‌مان امانت دار یادگاری بابا بود. یادم نمی‌رود روزی که بابا نهال زیتون را آورده بودند و داشتن توی باغچه می‌کاشتن ، کنار دستشون نشسته بودم و نگاه می‌کردم و مدام سوال می‌کردم ، وقتی پرسیدم چرا میون این همه درخت ، زیتون ؟! بابا در همان حالی که مشغول خاک ریختن و صاف کردن خاک های دور نهال بود بهم گفتن درخت زیتون تو خونه ثواب و برکت داره برامون ...

حالا این سال ها و روزها نهال زیتون باغچه قد کشیده تا آسمان و برای خودش درخت زیتونی شده بزرگ که حتی گاهی زیتون‌های مشکی‌اش مهمان و برکت سفره ما می‌شود. دوستش داریم همگی‌مان ، مانند آن بچه‌ای  که عزیزتر از همه می‌باشد .

۳ موافقین ۰ مخالفین ۰ ۳۰ تیر ۹۲ ، ۱۶:۱۹
سماء جمالی

دلم تنگ می‌شود، گاهی
برای حرف‌های معمولی
برای حرف‌های ساده
برای «چه هوای خوبی!» «دیشب شام چه خوردی؟»
برای «راستی مانادانا عروسی کرد» «شادی پسر زایید.»
و چه‌قدر خسته‌ام از «چرا؟»
از «چه‌گونه!»
خسته‌ام از سوال‌های سخت، پاسخ‌های پیچیده
از کلمات سنگین
فکرهای عمیق
پیچ‌های تند
نشانه‌های بامعنا، بی‌معنا
دلم تنگ می‌شود، گاهی
برای یک «دوستت دارم» ساده
دو «فنجان قهوه داغ»
سه «روز» تعطیلی در زمستان
چهار«خنده‌ی» بلند
و
پنج «انگشت» دوست‌داشتنی….

مصطفی مستور

۰ موافقین ۰ مخالفین ۰ ۱۸ تیر ۹۲ ، ۱۵:۵۰
سماء جمالی

یکی از ترس‌ها و شاید بهتر بگم نگرانی‌های همیشگی من از ازدواج دوری از خانواده‌ام و بخصوص مادرم بوده و الان که روز به روز به این لحظه نزدیک‌تر می‌شوم حال‌م بدتر و استرس‌م بیشتر می‌شود تا جائی‌که خیلی وقت‌ها گوشه‌ای کز می‌کنم و ....

شاید اگر دخترک لوس و شیطون خونه نبودم ، اگر ته تغاری نبودم ، شاید اگر به قول همه با افتخار راننده مادرم نبودم و تنها هدف من از یادگیری رانندگی راحتی مادرم نبود ، شاید اگر فارغ از همه این علت‌ها مادرم همه‌کسم، همه عشق‌م، تمام دنیا و بود و نبودم نبودند حال و روزم خیلی فرق می‌کرد ، آن وقت می‌شدم مثل خیلی دخترها که راحت با این قضیه کنار می‌آند ولی من هر کاری می کنم نمی‌شود که نمی‌شود‌

یادم نمی‌رود فروردین هم ماه در سفر کربلایم و بخصوص در لحظه سال تحویل چقدر بی تابانه اشک می‌ریختم. در یکی از بهترین مکان‌های عالم ،روبروی ایوان طلا نشسته بودم اما تنها و تنها دلم می‌خواست در کنار مادرم باشم؛ در تمام سفر کربلا حرف و دغدغه‌ام مادرم بود و مدام غصه‌دار این دوری بودم. بنده خدا مهربان همسرم که به حق بهترین همدم ، همراه و مرحم این لحظات بود؛ می‌دیدم از انجام هیچ کاری دریغ نمی‌کند تا من آرام‌تر بشوم ، بی شک تنها دلگرمی من برای آینده‌ام وجود ایشان است و بس.

هفته قبل در یک سفر 3 – 4 روزه با همسرم به چادگان اصفهان حال و روزم به نسبت سفرهای قبل بهتر بود ، شاید چون بیشتر سرگرم اشپزی ، خرید و ... بودم البته این‌بار سعی کرده بودم که این بی‌قراری را کمتر نشان بدهم ولی باز هم در راه بازگشت به تهران دیگر عنان از کف داده بودم ، وقتی همسر تابلوهای راهنمایی رانندگی که نشان از نزدیک و نزدیک‌تر شدن ما به تهران را می‌داد می‌خواندن من بلند می‌گفتم : تا آغوش مامان جانم انقدر کیلومتر و ته دلم ضعف این دیدار را داشتم.

نمی‌دانم! شاید و حتما خود خدا صبر این دوری و فراغ را می‌دهد اما با این حال وقتی از جانت دور می‌شوی بی شک ذره ذره جانت می‌رود ...


درک می‌کنم و دعا برای تمامی دخترانی که به واسطه امر خیر و مبارک ازدواج از کانون مهر و محبت و عشق خودشان ، مادرشان  صدها و گاها هزاران کیلومتر دور شده‌اند و مطمئن هستم خدا صبری جمیل در دلشان قرار داده است.

۳ موافقین ۰ مخالفین ۰ ۱۳ تیر ۹۲ ، ۱۱:۵۲
سماء جمالی